Ik zit nu ruim vijf weken na de operatie. Ik ben nog steeds heel blij met mijn nieuwe borsten, ondanks de pijn, en alle dingen die ik nog niet kan en mag. Ik voel dat het nu steeds een beetje beter gaat. Niet iedere dag ga ik vooruit, soms gaat het weer een dag of twee wat minder, maar er zit toch een stijgende lijn in. Ik raak niet meer zo gefrustreerd als het even een dag wat minder gaat. Ik verheug me steeds op iets wat ik wel kan of meer kan. Dat is bijvoorbeeld koken, of een stukje fietsen. Er is van alles ineens een eerste keer, bij wijze van spreken. Brood of taart bakken, naar de bioscoop, koken, fietsen, vrijen, reizen met de tram, shoppen in de Bijenkorf, werken…….
De eerste keer fietsen voelde vooral enorm goed voor mijn longen. Ik had vier weken niet zoveel lucht in mijn longen gevoeld. Daarentegen ging ik bij iedere oneffenheid in het wegdek als het ware ‘licht fietsen’ analoog aan ‘lichtrijden’ te paard. Te paard betekent het dat je in het ritme van de draf steeds om de andere pas van de voorbenen even uit het zadel komt.
Petra moet enorm rekening met mij houden. In eerste instantie komt er veel meer werk in huis op haar af en probeert ze mij in toom te houden. Dat laatste in nog het meest vermoeiende geloof ik. Ook moet ze meer afstand houden met name van mijn borsten. Het is een ‘no-go area’. Super spannend als ze voor het eerst mijn borsten weer aan mag raken. Als altijd is ze super voorzichtig, maar toch lig ik stijf van de spanning voor de eerste aanraking. Alsof het echt ‘de eerste keer’ is dat ze mijn borsten aanraakt, maar dan nog erger.
De eerste keer dat ik op weg naar mijn werk ga heeft mijn fiets een lekke band. Die moet ik dus niet zelf gaan oppompen. Dat betekent dat ik met de tram ga. Na vijf minuten met mijn tas met laptop, type 'stoeptegel', lopen voel ik dat dit waarschijnlijk te zwaar is om nog eens ruim 10 minuten mee te gaan lopen. Ik keer terug en werk vanuit huis. De volgende dag nieuwe poging, nieuwe kansen. Op het werk loop ik een aantal keren van de ene verdieping naar de andere. Dat is iedere keer drie deuren met vrij sterke vering open duwen. De volgende dag voel ik mijn spieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten