Ik heb al een paar keer een wandeling gemaakt in een vreselijk suf tempo. Ik loop echt als een hoogbejaarde, maar aangezien het gesneeuwd heeft en overal glad is, val ik bijna niet op tussen de andere mensen die op straat lopen. Iedereen loopt voorzichtig. Op zaterdag vraag ik Petra mee naar een kledingzaak een kwartier lopen van ons huis. Ik heb daar een leuk katoenen vest gezien. Normaal gesproken houdt Petra niet van winkelen, maar nu ziet ze het als onderdeel van haar missie en opdracht om mij te verzorgen en te vertroetelen. In het verleden vermeed ik vaak horizontale strepen in kleding, maar nu accentueren strepen mijn borsten minder. Petra merkt op dat ik nu al iets anders koop dan ik voorheen gedaan zou hebben. Ze vindt het leuk.
Dag 10 - de grenzen opzoeken en overschrijden
Het moest er een keer van komen. Ik ga lekker naar buiten want het is goed weer en prachtig wit na alle sneeuw die is gevallen. Petra gaat sneeuw ruimen en ik veeg met een bezem de boel een beetje na. Het gaat lekker en ik voel geen pijn. Na een half uur stoppen we en gaan naar binnen voor koffie. Het duurt nog geen uur of ik voel de pijn opkomen. Wat stom, deze activiteit was veel te wild en geen goed idee. Ik schrik van de hernieuwde pijn en houd me de rest van de dag heel rustig op de bank met een boek en kranten. Dit is tevens de aanleiding voor de eerste emotionele uitbarsting. Ik heb een paar flinke jankbuien.
Dag 13
De pijn is aanzienlijk en lijkt iedere dag erger te worden. Het is alsof ik een bokswedstrijd heb gedaan daarbij mijn tegenstandster voluit op ribbenkast en borsten mocht slaan. Daarnaast heb ik pijnscheuten alsof er een mes binnenin mijn rechterborst zit (achtergebleven na de operatie?), of misschien dat de zenuw achter mijn tepel een keer te veel is gedraaid en daardoor nu getormenteerd is. Iedere beweging resoneert in de tectonische platen van mijn borst als zijn die door een aardbeving met kracht 7 op de schaal van Richter door elkaar geschud.
Ik gebruik dezelfde hoeveelheid pijstillers als de eerste twee dagen na de operatie. I besluit het ziekenhuis te bellen, vooral omdat ik het vreemd vind en tegen mijn verwachtingen in dat ik de tweede week meer pijn heb dan de eerste week. Ik krijg eerst een verleegkundige aan delijn die zegt: 'Misschien heb je wel spierpijn'. Ik herken spierpijn wel en daar kan ik ook wel tegen. Gelukkig wordt ik wel doorverbonden met de chirurg, die met meer kennis van zaken reageert. Ik heb waarschijnlijk de eerste week veel geluk gehad en ben daardoor te actief geworden. Ze vraagt of ik koorts heb en of de wonden er rood en geïnfecteerd uitzien. Dat is niet het geval. De chirurg verzekert mij dat er vast niets abnormaals aan de hand is en dat ik vooral rust moet nemen en mij moet laten vertroetelen. Daar heeft ze wel een punt: het is voor mij eenvoudiger voor anderen te zorgen dan mij te laten vertroetelen. Petra doet de filosofische uitspraak dat ik 'passiviteit moet verbinden aan hedonisme'.
Statistieken - pijnervaring en gebruik pijnstillers
In onderstaande grafiek wordt mijn pijnervaring met een score weergegeven. De score is subjectief en uitsluitend van belang om het relatieve verloop mee aan te duiden. Ik had net zo goed alles twee punten hoger in kunnen steken. De pijnervaring is met gebruik van pijnstillers, zie tweede grafiek.
In de tweede grafiek geef ik aan hoeveel pijnstillers ik gebruikt heb in de eerste twee weken. De morfine die ik direct na de operatie op donderdag ochtend en middag kreeg toegediend is niet in de grafiek opgenomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten