Ontslagen - De eerste dag na de operatie

Door de branding met Hobie 16, Zandvoort.

Mijn vriendin heeft gelukkig sap en een banaan achtergelaten, want ik lig ’s morgens al heel vroeg te gapen van de honger. Het ontbijt komt pas tegen negen uur. Rond half negen komt de chirurg met in zijn kielzog zeker acht assistenten en verpleegkundigen. Hoe het gaat en welk cijfer ik de pijn geef. De vrouwelijke assistent gaat het verband eraf halen. Ik vraag of men het wel weer opnieuw gaat intapen. Nee, ik moet nu een sport-bh gaan dragen zegt de assistent. Gek genoeg kan ik nu al zeggen dat het goed voelt, ondanks de pijn en zonder dat ik iets gezien heb.

Eerste keer het resultaat zien
De tape wordt eraf gehaald. Niet pijnlijk, waarschijnlijk door de andere pijn, maar ook die is wel te harden. Het ziet er vanaf mijn gezichtspunt best goed uit. De meeste littekens zitten buiten mijn gezichtsveld onder de borst. Er zitten kleine pleisters rond de tepels en eronder. De borsten zijn in het midden erg vlak en tegen de oksels aan wat voller en dikker. Tepels zitten mooi recht en zijn veel kleiner geworden. Dat wil zeggen het hele gebied eromheen. Ik dacht dat dat moest blijven, maar dat is dus de zogenaamde tepelhof die wel kleiner kan en wordt. De vrouwelijke assistent voelt of er voldoende doorbloeding en niet te veel spanning op mijn borsten staat. Een vrouw doet dat toch echt voorzichtiger dan een man.
Ik ontvang advies over wat ik wel en vooral niet mag doen- armen niet verder dan 90^o, niet sporten en zeker niet hardlopen en paardrijden– en dan wordt ik over zes weken verwacht op de polikliniek.

Er worden grote (20x20) stukken steriel gaas over mijn borsten gelegd. Daaroverheen komt de sport-bh. B 90 i.p.v. C 85 (of D 85) is inderdaad wel de goede maat nu. Er zit wat ruimte aan de binnen- en bovenzijde van mijn borsten maar aan de onder- en zijkant geeft het goede steun en dat is waar het voor je gevoel ook moet zitten.

Ik sms Petra dat ze me om 11.00 uur op kan komen halen. Nadat ze alles ingepakt heeft, haalt ze een rolstoel. Niet dat ik niet kan lopen, maar er zou iemand tegen je aan kunnen stoten. Zo ben ik in ieder geval zichtbaar een patiënt. De lift is erg vol en de mensen een beetje druk, dus ik vind het wel prima dat ik in een rolstoel zit. Ik voel echter de minste of geringste drempel, die een normaal mens niet eens als drempel identificeert en zou die veel liever lopend nemen. Op weg naar huis blijkt dat onze auto een redelijke stugge vering heeft en dat het asfalt rond Amsterdam niet zo glad en gelijk is als je wel zou denken.