De operatie

De verbouwing, .. of wat je daarvan meemaakt

Ook in het ziekenhuis vindt een verbouwing plaats van de afdeling en daardoor wordt ik in een kinderwachtkamer geplaatst. Dat betekent dat de hele kamer in het teken staat van een savanne met vooral veel giraffen, een kleurrijk en vrolijk geheel dat ook een volwassene wel degelijk afleidt. Het duurt niet lang voor ik de operatiekamer in gereden wordt. De jonge anesthesist blijkt een supervisor te hebben, maar doet alles wel zelfstandig. Verder zie ik behalve dokter Voets, zeker twee assistenten, en meerdere verpleegkundigen. Iedereen nog met mondkapje af, maar wel met hoofdkap op. Heel even als ik in het kapje moet ademen voel ik alsof ik ga duiken. Het ademen gaat net iets moeizamer en bewuster net als bij duiken. Al snel voel ik mezelf heel diep wegzakken, een niet onprettig gevoel.

Uitslaapkamer-verkoeverafdeling
Als ik mijn zware oogleden voor het eerst weer open zie ik direct een klok hangen. De uitslaapkamer, het is half één. Ik wordt direct aangesproken en gevraagd of ik de pijn een cijfer tussen 0 en 10 kan geven. Ik zeg 6. Het is flink pijnlijk, maar ik kan het wel verdragen. Ik krijg een beetje extra morfine. Ik heb het koud, maar ook dit heeft de verpleegkundige al gemeten voordat ik het meld. Ik heb dan ook heerlijke verwarmde lakens over mij heen gekregen.

Een tijdje later dezelfde vraag over de pijnervaring. Pijn geef ik nu het cijfer 4 á 5. Er krijg nog een beetje morfine en mag op een steek plassen. Ik dommel weer weg. De volgende keer dat ik weer bijkom kan ik wat om me heen kijken. Ik begin iets helderder te worden.

Lees meer in: 'Statistieken van pijnervaring en gebruik van pijnstillers in de eerste twee weken'. 

Terug op de verpleegafdeling

Rond half drie mag ik naar mijn kamer. Daar zit Petra al, ze kijkt een beetje geschrokken. Blijkbaar zie ik er niet zo florissant uit. Ik voel me echter niet heel slecht. Ik voel dat mijn borsten heel goed ingetaped zijn, een prettig, veilig gevoel. Toch kan ik alleen op mijn rug liggen en mijn armen kan en durf ik nog nauwelijks te bewegen. Ik heb dorst, lig aan een infuus, maar kan nu ook zelf drinken en heb wel trek in sap en een banaan.

Dokter Voets komt nog even langs. Hij vertelt met trots dat hij respectievelijk 252 en 258 gram heeft weggehaald. Petra denkt meteen aan hoe groot zo’n biefstuk is en zegt vanaf nu toch anders naar een stuk vlees in de supermarkt te kijken.

Petra blijft tot een uur of vijf en gaat dan lesgeven. Ik eet alweer dezelfde lekkere pasta met spinazie. Ik heb weer vegetarisch eten gekozen. Is dat toeval? De verpleegkundige moet ik wel vragen om het eten te snijden. Mijn vriendin is om half negen weer terug. Aangezien ik geen kamergenoot heb mag ze langer blijven dan het einde van het bezoekuur (21.00 uur).