Tweede week na de operatie - grenzen opzoeken -statistieken

Dag 9 - de eerste kleding aankopen
Ik heb al een paar keer een wandeling gemaakt in een vreselijk suf tempo. Ik loop echt als een hoogbejaarde, maar aangezien het gesneeuwd heeft en overal glad is, val ik bijna niet op tussen de andere mensen die op straat lopen. Iedereen loopt voorzichtig. Op zaterdag vraag ik Petra mee naar een kledingzaak een kwartier lopen van ons huis. Ik heb daar een leuk katoenen vest gezien. Normaal gesproken houdt Petra niet van winkelen, maar nu ziet ze het als onderdeel van haar missie en opdracht om mij te verzorgen en te vertroetelen. In het verleden vermeed ik vaak horizontale strepen in kleding, maar nu accentueren strepen mijn borsten minder. Petra merkt op dat ik nu al iets anders koop dan ik voorheen gedaan zou hebben. Ze vindt het leuk.

Dag 10 - de grenzen opzoeken en overschrijden
Het moest er een keer van komen. Ik ga lekker naar buiten want het is goed weer en prachtig wit na alle sneeuw die is gevallen. Petra gaat sneeuw ruimen en ik veeg met een bezem de boel een beetje na. Het gaat lekker en ik voel geen pijn. Na een half uur stoppen we en gaan naar binnen voor koffie. Het duurt nog geen uur of ik voel de pijn opkomen. Wat stom, deze activiteit was veel te wild en geen goed idee. Ik schrik van de hernieuwde pijn en houd me de rest van de dag heel rustig op de bank met een boek en kranten. Dit is tevens de aanleiding voor de eerste emotionele uitbarsting. Ik heb een paar flinke jankbuien.

Dag 13
De pijn is aanzienlijk en lijkt iedere dag erger te worden. Het is alsof ik een bokswedstrijd heb gedaan daarbij mijn tegenstandster voluit op ribbenkast en borsten mocht slaan. Daarnaast heb ik pijnscheuten alsof er een mes binnenin mijn rechterborst zit (achtergebleven na de operatie?), of misschien dat de zenuw achter mijn tepel een keer te veel is gedraaid en daardoor nu getormenteerd is. Iedere beweging resoneert in de tectonische platen van mijn borst als zijn die door een aardbeving met kracht 7 op de schaal van Richter door elkaar geschud.

Ik gebruik dezelfde hoeveelheid pijstillers als de eerste twee dagen na de operatie. I besluit het ziekenhuis te bellen, vooral omdat ik het vreemd vind en tegen mijn verwachtingen in dat ik de tweede week meer pijn heb dan de eerste week. Ik krijg eerst een verleegkundige aan delijn  die zegt: 'Misschien heb je wel spierpijn'. Ik herken spierpijn wel en daar kan ik ook wel tegen. Gelukkig wordt ik wel doorverbonden met de chirurg, die met meer kennis van zaken reageert. Ik heb waarschijnlijk de eerste week veel geluk gehad en ben daardoor te actief geworden. Ze vraagt of ik koorts heb en of de wonden er rood en geïnfecteerd uitzien. Dat is niet het geval. De chirurg verzekert mij dat er vast niets abnormaals aan de hand is en dat ik vooral rust moet nemen en mij moet laten vertroetelen. Daar heeft ze wel een punt: het is voor mij eenvoudiger voor anderen te zorgen dan mij te laten vertroetelen. Petra doet de filosofische uitspraak dat ik 'passiviteit moet verbinden aan hedonisme'.

Statistieken - pijnervaring en gebruik pijnstillers
In onderstaande grafiek wordt mijn pijnervaring met een score weergegeven. De score is subjectief en uitsluitend van belang om het relatieve verloop mee aan te duiden. Ik had net zo goed alles twee punten hoger in kunnen steken. De pijnervaring is met gebruik van pijnstillers, zie tweede grafiek.

In de tweede grafiek geef ik aan hoeveel pijnstillers ik gebruikt heb in de eerste twee weken. De morfine die ik direct na de operatie op donderdag ochtend en middag kreeg toegediend is niet in de grafiek opgenomen. 

Een week na de operatie

Medisch en psychisch
Ik voel me goed. Ik slaap wel veel, ook 's middags een uurtje op de bank. Mijn borsten voelen goed zo zonder het gewicht en ik vind het er top uitzien. Dat ik littekens er aan overhoud vind ik geen probleem. Ik heb vertikaal over mijn buik een groot, niet erg mooi litteken, maar dat vind ik ook geen probleem.

Een week na de operatie gebruik ik nog maar 2 paracetamol per dag. De pijn is gedaald tot een niveau dat ik het cijfer 1 of 1/2 zou geven. De paracetamol neem ik omdat ik aan het eind van de dag wat verhoging krijg. De overige medicijnen (sterke pijnstillers en maagbescherners) neem ik de laatste twee dagen al niet meer.

Nu gaat de periode aanbreken dat ik meer zou willen dan ik kan en mag. Ik wil gaan koken, meer bewegen, en de deur uit. Dat laatste is nu even extra gevaarlijk omdat er sneeuw ligt. Ik moet ervoor zorgen dat ik niet kom te vallen, want ik voel wel dat dat heeel vervelend en pijnlijk uit zou kunnen pakken.

Het resultaat
Mijn linker en mijn rechter borst zijn overduidelijk door twee verschillende personen gehecht. De linker is gehecht door een zeer ervaren persoon of door een vrouw. De rechter borst is niet zo secuur en precies gehecht en heeft twee keer zo veel pleisters. Tegengesteld aan wat je zou verwachten als je de buitenkant van mijn borsten ziet, is de rechter borst pijnlijker en gevoeliger.
De grootte en de vorm van mijn borsten zijn aanzienlijk veranderd. Op de afbeeldingen hieronder zie je mijn rechterborst een week voor en een week na de operatie. Schuin onder mijn borsten, recht onder mijn oksels, ben ik flink bont en blauw. De verkleuring rond en boven mijn tepel is groenig, maar verandert later in de week in een blauwe plek.

De eerste week thuis - aanpassingen

Slapen
Ik heb thuis een vrij hoog bed en dat is nu helemaal prettig. Ik heb wel vijf kussens, drie onder mijn hoofd en één onder mijn knieën en één aan de zijkant om tegen aan te liggen en als buffer zodat mijn vriendin/echtgenote ’s nachts niet per ongeluk een arm om mij heen slaat. Ik lig voornamelijk op mijn rug, dat is het meest pijnloos. Overdag neem ik om de vier uur twee paracetamol en ’s nachts een sterker en langer werkzame pijnstiller. Vooral het erg stil en lang op mijn rug liggen is vervelend en leidt tot stijfheid.

Douchen

Ik mag douchen, dus dat gaan we doen. Dan moet het verband ook verwisseld. Het verband zit een heel klein beetje aan de wonden vast, maar het komt onder de douche gemakkelijk los. Het is handig dat ik de eerste dagen hulp heb bij het aantrekken van mijn bh ook al heb ik een voorsluiting. Na een paar dagen kan ik mij zonder hulp douchen en aan- en uitkleden.

Eten en drinken
Vanaf de operatie heb ik direct voldoende eetlust en dorst. In huis hebben we een aantal dingen in de keuken laag gezet zodat ik niet hoef te vragen om een kopje thee of koffie. Ook de magnetron is van de hoge koelkast afgehaald en lager geplaatst. Ik kan nu nog alleen bij alles wat ongeveer net iets boven ooghoogte staat.

Hulp in huis
Mijn vriendin doet met plezier alles gedurende deze weken en blijkt wel degelijk te kunnen multi-tasken. Ze werkt echter ook full-time. We hebben daarom voor een periode van twee maanden een schoonmaker voor één keer in de week.

De eerste dagen is een elektrische tandenborstel heel handig, na een paar dagen durf ik ook weer met een gewone tandenborstel te poetsen.

Zie ook: 'Kleding voor en na de operatie'.

Kleding tijdens en na de operatie

Operatiekleding Voor de operatie kreeg ik een onderbroek van gaas en een soort fel geel-oranje operatiehemd. Dat hemd leek meer op een cape waarbij er één drukknoop aan de achterkant en twee onder je oksels. Na de operatie was ik alleen netjes ingetaped en lag zonder hemd.

De verpleegkundige vroeg of ik iets anders aan wilde. Ik vond onderbroek prima zo en had het warm genoeg onder de lakens. Later kwam weer iemand vragen of ik geen shirt aanwilde. Ik zei dat ik het operatiehemd wel weer aanwilde, want dat is zo makkelijk vastmaken. Ik had geen behoefte aan beweging met mij armen. Later begreep ik dat het verband er onder mijn borsten nogal bloederig uitzag en daarom wilde men mij meer aangekleed hebben. Ik zag daar zelf niets van. Ik vroeg de verpleegkundige alleen voor de zekerheid of men mij de volgende dag niet opnieuw de operatiekamer in zou brengen als ik het operatiehemd aantrok. Die verzekerde mij dat dit niet zou gebeuren.

Sport-bh, blouse en vest
De dag na de operatie wordt het tape eraf gehaald en moet je een goede sport-bh bij de hand hebben in de cup-maat die je verwachtte te krijgen na de operatie maar in borstomvang één maat groter. Dan moet je ook kleding aan. Ik had overhemden en twee vesten bij me. Zelfs dat en een jas aantrekken is lastig en je overstrekt jezelf gemakkelijk.  Ik zou niet weten hoe ik een T-shirt of trui aan zou moeten trekken. Dat probeer ik dan ook niet. Een spijkerbroek, sokken en schoenen aantrekken is met een beetje voorzichtigheid geen probleem.

Bretels gedurende de nacht

Bretels die als een soort flexibele handboeien
fungeren en die het uitstrekken van mijn armen
boven mijn hoofd voorkomen.

Onontbeerlijk voor mij zijn tijdens de nacht bretels. Dat zit zo: ik slaap bij voorkeur met mijn armen boven mijn hoofd en nu mag en kan ik dat niet. Bovendien heb ik met name 's morgens, maar ook gedurende de nacht, enorm de neiging mij verschrikkelijk uit te rekken, een soort reflex. Het gebeurt voordat ik er erg in heb. Dat moet ik zien te voorkomen ook tijdens mijn slaap. Door de pijn die zo’n beweging veroorzaakt wordt ik wel wakker, maar dan is er misschien al een hechting gescheurd. Ik bedenk dus iets waarmee ik mijn armen naar beneden houd. Om te voorkomen dat er wonden openscheuren moet ik dit echt voorkomen. Petra komt aan met de oplossing: een set oude bretels, waarvan ik een uiteinde aan het kussen onder mijn knieën (of de pyjamabroek ter hoogte van mijn knieën) vastklip en de andere twee uiteinden tot ruime manchetten maak die vrij los om mijn polsen gaan. Zo ben ik licht geboeid en kan mijn armen voldoende bewegen maar bij te hoog verplaatsen geeft het elastiek weerstand. Dit blijkt goed te werken.

Ontslagen - De eerste dag na de operatie

Door de branding met Hobie 16, Zandvoort.

Mijn vriendin heeft gelukkig sap en een banaan achtergelaten, want ik lig ’s morgens al heel vroeg te gapen van de honger. Het ontbijt komt pas tegen negen uur. Rond half negen komt de chirurg met in zijn kielzog zeker acht assistenten en verpleegkundigen. Hoe het gaat en welk cijfer ik de pijn geef. De vrouwelijke assistent gaat het verband eraf halen. Ik vraag of men het wel weer opnieuw gaat intapen. Nee, ik moet nu een sport-bh gaan dragen zegt de assistent. Gek genoeg kan ik nu al zeggen dat het goed voelt, ondanks de pijn en zonder dat ik iets gezien heb.

Eerste keer het resultaat zien
De tape wordt eraf gehaald. Niet pijnlijk, waarschijnlijk door de andere pijn, maar ook die is wel te harden. Het ziet er vanaf mijn gezichtspunt best goed uit. De meeste littekens zitten buiten mijn gezichtsveld onder de borst. Er zitten kleine pleisters rond de tepels en eronder. De borsten zijn in het midden erg vlak en tegen de oksels aan wat voller en dikker. Tepels zitten mooi recht en zijn veel kleiner geworden. Dat wil zeggen het hele gebied eromheen. Ik dacht dat dat moest blijven, maar dat is dus de zogenaamde tepelhof die wel kleiner kan en wordt. De vrouwelijke assistent voelt of er voldoende doorbloeding en niet te veel spanning op mijn borsten staat. Een vrouw doet dat toch echt voorzichtiger dan een man.
Ik ontvang advies over wat ik wel en vooral niet mag doen- armen niet verder dan 90^o, niet sporten en zeker niet hardlopen en paardrijden– en dan wordt ik over zes weken verwacht op de polikliniek.

Er worden grote (20x20) stukken steriel gaas over mijn borsten gelegd. Daaroverheen komt de sport-bh. B 90 i.p.v. C 85 (of D 85) is inderdaad wel de goede maat nu. Er zit wat ruimte aan de binnen- en bovenzijde van mijn borsten maar aan de onder- en zijkant geeft het goede steun en dat is waar het voor je gevoel ook moet zitten.

Ik sms Petra dat ze me om 11.00 uur op kan komen halen. Nadat ze alles ingepakt heeft, haalt ze een rolstoel. Niet dat ik niet kan lopen, maar er zou iemand tegen je aan kunnen stoten. Zo ben ik in ieder geval zichtbaar een patiënt. De lift is erg vol en de mensen een beetje druk, dus ik vind het wel prima dat ik in een rolstoel zit. Ik voel echter de minste of geringste drempel, die een normaal mens niet eens als drempel identificeert en zou die veel liever lopend nemen. Op weg naar huis blijkt dat onze auto een redelijke stugge vering heeft en dat het asfalt rond Amsterdam niet zo glad en gelijk is als je wel zou denken.

De operatie

De verbouwing, .. of wat je daarvan meemaakt

Ook in het ziekenhuis vindt een verbouwing plaats van de afdeling en daardoor wordt ik in een kinderwachtkamer geplaatst. Dat betekent dat de hele kamer in het teken staat van een savanne met vooral veel giraffen, een kleurrijk en vrolijk geheel dat ook een volwassene wel degelijk afleidt. Het duurt niet lang voor ik de operatiekamer in gereden wordt. De jonge anesthesist blijkt een supervisor te hebben, maar doet alles wel zelfstandig. Verder zie ik behalve dokter Voets, zeker twee assistenten, en meerdere verpleegkundigen. Iedereen nog met mondkapje af, maar wel met hoofdkap op. Heel even als ik in het kapje moet ademen voel ik alsof ik ga duiken. Het ademen gaat net iets moeizamer en bewuster net als bij duiken. Al snel voel ik mezelf heel diep wegzakken, een niet onprettig gevoel.

Uitslaapkamer-verkoeverafdeling
Als ik mijn zware oogleden voor het eerst weer open zie ik direct een klok hangen. De uitslaapkamer, het is half één. Ik wordt direct aangesproken en gevraagd of ik de pijn een cijfer tussen 0 en 10 kan geven. Ik zeg 6. Het is flink pijnlijk, maar ik kan het wel verdragen. Ik krijg een beetje extra morfine. Ik heb het koud, maar ook dit heeft de verpleegkundige al gemeten voordat ik het meld. Ik heb dan ook heerlijke verwarmde lakens over mij heen gekregen.

Een tijdje later dezelfde vraag over de pijnervaring. Pijn geef ik nu het cijfer 4 á 5. Er krijg nog een beetje morfine en mag op een steek plassen. Ik dommel weer weg. De volgende keer dat ik weer bijkom kan ik wat om me heen kijken. Ik begin iets helderder te worden.

Lees meer in: 'Statistieken van pijnervaring en gebruik van pijnstillers in de eerste twee weken'. 

Terug op de verpleegafdeling

Rond half drie mag ik naar mijn kamer. Daar zit Petra al, ze kijkt een beetje geschrokken. Blijkbaar zie ik er niet zo florissant uit. Ik voel me echter niet heel slecht. Ik voel dat mijn borsten heel goed ingetaped zijn, een prettig, veilig gevoel. Toch kan ik alleen op mijn rug liggen en mijn armen kan en durf ik nog nauwelijks te bewegen. Ik heb dorst, lig aan een infuus, maar kan nu ook zelf drinken en heb wel trek in sap en een banaan.

Dokter Voets komt nog even langs. Hij vertelt met trots dat hij respectievelijk 252 en 258 gram heeft weggehaald. Petra denkt meteen aan hoe groot zo’n biefstuk is en zegt vanaf nu toch anders naar een stuk vlees in de supermarkt te kijken.

Petra blijft tot een uur of vijf en gaat dan lesgeven. Ik eet alweer dezelfde lekkere pasta met spinazie. Ik heb weer vegetarisch eten gekozen. Is dat toeval? De verpleegkundige moet ik wel vragen om het eten te snijden. Mijn vriendin is om half negen weer terug. Aangezien ik geen kamergenoot heb mag ze langer blijven dan het einde van het bezoekuur (21.00 uur).

Stagiaire

Medicijnen voorafgaand aan de operatie
Vlak voor de operatie komt een stagiaire verpleegkundige met medicijen: ‘Mevr. Mulder?!’.
‘Nee, ik ben mevrouw Van Woudenberg.’
‘Okee, ik heb medicijnen voor u. U heeft ’s avonds medicijn X en ’s morgens Y en verder paracetamol.’
‘Ik heb ’s avonds nooit medicijnen en ’s morgens ook niet. Dit zal wel een vergissing zijn want mevrouw Mulder gebruikt inderdaad verschillende medicijnen maar die is al naar de operatiekamer.’ Je moet als patiënt opletten, want een foutje is zo gemaakt.

De stagiaire gaat naar haar coach en komt even later terug met een uitleg. Ik moet paracetamol om een spiegel op te bouwen van pijnstillers en daarnaast een pilletje tegen de misselijkheid en maagbeschermers zolang ik medicijnen slik. Dat klinkt al heel anders.

Ik heb de medicijnen nog niet ingenomen of de stagiaire komt opnieuw met twee paracetamol die ik ook nog moet slikken voor de operatie, en ‘ja die andere had ik al om 8 uur genomen moeten hebben’. Vier paracetamol lijkt me weel erg heftig. Ik gooi er dus één weg en slik de rest braaf in.

De stagiaire met een andere jonge verpleegkundige rijden mijn bed naar de operatiekamer. Ondertussen stel ik hen wat vragen over hun werk. Ik ben ontspannen en nieuwsgierig naar wat er komt en heb vertrouwen in de artsen en het resultaat.

Na de operatieTerug op de verpleegafdeling na de operatie komt de stagiaire nog een keer in actie. Als ik op de steek wil komt de stagiaire. Ze is verbaasd dat ik met mijn benen wel mijn heupen omhoog kan duwen. Met mijn benen is niets mis. Zij veronderstelde dat ik mij aan het hengsel boven mijn bed op zou trekken. Iets wat behalve onmogelijk is na deze operatie ook ten strengste verboden.

Nieuwe Borsten Tekenen-deel 1

Petra met reuze grapefruits.

8 december, dag van opname in het ziekenhuis

Om 11.00 uur moet ik me melden. Ik krijg al snel een bed toegewezen, mag voor ’s avonds een maaltijd kiezen uit een menukaart met wel 15 tot 20 menu’s. Ik kies een vegetarische maaltijd met spinazie en pasta.

Mijn vriendin/partner, Petra, meldt zich ondertussen bij de receptie als contactpersoon en expliciet als 'echtgenote', dan heb je veel meer rechten als bezoeker dan iemand anders.

Een jonge zaalarts met moderne bril, eerder type kunstenaar, komt even langs en mijn bloeddruk wordt opgemeten door een verpleegkundige. Mijn bloeddruk blijkt al voor de operatie als ik dus gewoon gezond ben een beetje te fluctueren. Bijvoorbeeld 92-65 en 112-68. Ook de anesthesist, een heel jonge arts, komt langs. Hij vraagt naar voorgaande ervaring met narcose en vertelt nauwgezet wat er morgen gaat gebeuren.

Anatomische les van de chirurg

Rond half vijf komt de chirurg met een jonge, knappe, mediterraan uitziende assistent die me bekend voorkomt. Dit is de eerste keer dat ik de plastisch chirurg, dokter Voets, zelf spreek. Hij vraagt waarvoor ik kom en wat de bedoeling is. Hij heeft alleen de foto’s van mijn borsten gezien en waarschijnlijk nog wat informatie van zijn collega’s. Dat hoop ik tenminste. Vervolgens becommentarieert hij mijn borsten: mooie borsten, tepels zitten 4 cm te laag, en nee mijn borsten zijn geen cup C, maar echt wel D en misschien meer. ‘Mijn handen zijn cup C’, zegt hij. Mijn borsten passen daar echt bij lange na niet in mag ik ervaren. Hij licht nog een anatomische regel toe: als je je arm langs je lichaam laat hangen dan zit je tepel idealiter halverwege je bovenarm. Bovendien constateert hij ik geen vet heb in mijn borsten, uitsluitend borstweefsel. Dat is gunstig want vet snijdt men niet weg. Hij gaat er iets heel moois van maken.

Dokter Voets vertelt dat hij niet een ‘anker’ wil maken zoals zijn collega’s zeiden, maar alleen een verticale insnijding. Voordeel is dat er dan minder litteken ontstaat en met mijn borsten kan dat prima. Wil ik kleine volle borsten of platte? Moeilijke vraag, gewoon minder. Hij kan hele mooie ronde stevige borsten maken. 'Dat is ook leuk als je eens een jurkje aan wilt', voegt de knappe assistent er aan toe. Ik reageer dat ronde borsten voor mij de associatie houdt dat het vooruit steekt en dat dit met sporten dus niet nodig is. Dat jurkje is ook de afgelopen 10-15 jaar niet gebruikt, dus hoe leg ik uit dat hij daar mijn borsten niet op moet maken. Gelukkig heeft hij ook paard gereden en dringt het langzaam tot hem door dat sporten belangrijker voor mij zijn dan er mooi uitzien in een jurkje.

Geometrische tekeningen voor de toekomstige borsten
Dan begint het tekenen met een gewone, zwarte permanent marker en een meetlint zoals naaisters en kleermakers gebruiken. Er worden wat ijkpunten en een verticale as getekend terwijl ik sta. Vervolgens wordt er flink aan mijn borsten geduwd en getrokken om te kijken hoe het nieuwe geheel geboetseerd kan worden. Het gaat niet heel voorzichtig of subtiel en het is dan ook op zijn zachtst uitgedrukt geen prettig gevoel.

In werkelijkheid was het rode gedeelte
groter dan hier afgebeeld.

Daarna worden er lijnen getekend rond en onder mijn tepels. Die laatste zie ik niet, maar er komt een soort wig. Mijn vriendin, die wiskundige is, kijkt met interesse toe hoe hier geometrische wiskunde bedreven wordt in de praktijk. Met tekening en al moet ik nog even gaan liggen en daarna worden staand foto’s gemaakt vanuit verschillende hoeken. Ik mag me aankleden en verder 'gewoon douchen, maar niet poetsen'.

Ik ben er niet helemaal zeker van of de chirurg het juiste resultaat gaat boetseren, maar Petra heeft nog toegevoegd 'zo klein mogelijk'. Ik weet niet of dat zo is, maar in ieder geval niet zo bol mogelijk.

Nieuwe Borsten Tekenen-deel 2

Nieuwe inzichten
De volgende ochtend zal ik om 9.25 naar de operatiekamer gaan. Ik doe rustig aan want ik moet nuchter blijven, dus blijf ik tot een uur of acht in bed dommelen. Al voor half negen komt de chirurg met een nieuwe vrouwelijke assistent binnen. Hij heeft nog even nagedacht en bedacht dat hij iets wilde maken wat hij zelf mooi vindt en dat dit waarschijnlijk niet is waar ik gelukkig of blij van wordt. Ik ben niet iemand voor bolle, volle borsten, maar meer voor plat. De vrouwelijke assistent, type jonge, slanke, aantrekkelijke vrouw, met kleine borsten, die mij voor het eerst ziet, heeft dit volgens mij direct door. Ik ben hem dankbaar voor het inzicht en het feit dat hij dit bijstelt. De chirurg vraagt mijn bevestiging. Ik zeg dat ik niet graag borsten heb die eruit zien of ik permanent een push-up bh draag. Ondertussen illustreer ik dit met handen en borsten. Het demonstreren is duidelijke dat alleen zeggen.

Nieuwe lijnen met nieuwe kleur permanent marker
Er moet opnieuw getekend worden. Juist dit aanpassen van de tekening is ‘een leermoment’ voor de assistent. De permanent marker blijkt echt goed. Ik stel voor zelf met alcohol de lijnen rond mijn tepels weg te poetsen, wat niet heel erg veel resultaat oplevert. Dokter Voets is goed voorbereid, want hij heeft een andere kleur stift bij zich om de nieuw lijnen te tekenen. Het wordt toch een vertikaal en horizontaal litteken, een anker dus.

Zogenaamd 'sleutelgat'.

Later reageert Petra dat dit ook wel bij een zeiler past. Ik moet denken aan één van de laatste nummers van Ilse de Lange, Next to me, met de tekst ‘you can be the anchor that keeps me grounded‘. Was ik al niet erg zenuwachtig de laatste dagen, nu heb ik er helemaal vertrouwen in.

Ilse de Lange live met Next to me.