Medische redenen
Ik rijd minimaal 2x per week paard en doe mee aan wedstrijden. Mijn borsten en nek/schouders doen regelmatig pijn na het paardrijden. Paardrijden is voor mij daarentegen supergoed om lage rugpijn te voorkomen en te verhelpen. Daarnaast is het voor mij ontspannend en erg goed voor mijn gemoed. Met hardlopen en sporten als basketbal en volleybal ben ik vanwege de lage rugpijn jaren geleden gestopt.
Cosmetische redenen
Het is niet gemakkelijk om (sport)kleding te kopen die goed zit. Een zwempak zit per definitie te los op de heupen en billen als het goed zit om mijn borsten. Mijn borsten zijn symmetrisch, vol, niet lelijk en hangen ook niet overdreven. Wat dat betreft geen reden dus om er iets aan te veranderen.
Psychische redenen
Kleinere borsten passen beter bij mij en bij mijn leefstijl. Ik heb altijd met jaloezie gekeken naar vrouwen met kleine borsten. Lijkt me zoooo handig en prettig. Het op en neer hupsen van borsten bij het paardrijden is geen prettig gevoel en het ziet niet erg fraai uit.
Perceptie
Het blijft echter een kwestie van perceptie en gevoel. De ene vrouw is helemaal gelukkig met cup D, de ander wil graag meer en zou zichzelf cup D wensen en ik vind mijn borsten (te) groot en in de weg zitten.
Transgender?
Lesbisch, niet zo'n vrouwelijk type en 1.80 m - dat ben ik. Ik word vaak voor man aangezien, vijf op de tien keer krijg ik in damestoiletten de mededeling 'Dit zijn de damestoiletten!' , of krijg ik blikken of ik van Mars kom. Mijn vriendin, Petra, waarschuwt mij dat ik na de operatie nog vaker voor een man zal worden aangezien. Maar volgens mij is dat vrijwel onmogelijk aangezien mijn grote borsten ook nooit een verschil maakten in de damestoiletten. Met mijn D-cup kreeg ik toch steeds weer te horen: 'Dit is de dames!'. Mensen kijken gewoon niet goed en als je 1.80 m bent dan moet je heel erg je best doen om als vrouw geïdentificeerd te worden. Ik vraag me altijd af waarom die vrouwen denken dat ik geen ogen in mijn hoofd heb. Hoe vaak zou het nu werkelijk voorkomen dat er werkelijk een man in de damestoiletten komt? Wie zoekt er nu bewust de langere rij op?
Petra vroeg me pas na de operatie of ik misschien niet liever mijn borsten helemaal weg had willen laten halen. Ze vroeg het pas achteraf omdat ze bang was dat ik bevestigend zou antwoorden. Dus dat er iets 'transgenders' zat in mijn wens tot operatie. Maar voor de duidelijkheid: ik wil niet mijn borsten volledig kwijt. Ik wil vrouw zijn en geen man. Ik heb geen enkele behoefte om sociaal als man door het leven te gaan en wil dat ook niet als signaal afgeven. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik denk dat mijn borsten niet datgene zijn wat mij tot vrouw maakt. Ook als ik de borsten volledig had laten weghalen, was ik nog steeds vrouw.
Als je sexe (gender) ziet als een continuüm of schaal, dan heeft deze operatie mij meer gemaakt tot wat en wie ik ben. Dit lichaam past meer bij mij.
Het blijft echter een kwestie van perceptie en gevoel. De ene vrouw is helemaal gelukkig met cup D, de ander wil graag meer en zou zichzelf cup D wensen en ik vind mijn borsten (te) groot en in de weg zitten.
Transgender?
Lesbisch, niet zo'n vrouwelijk type en 1.80 m - dat ben ik. Ik word vaak voor man aangezien, vijf op de tien keer krijg ik in damestoiletten de mededeling 'Dit zijn de damestoiletten!' , of krijg ik blikken of ik van Mars kom. Mijn vriendin, Petra, waarschuwt mij dat ik na de operatie nog vaker voor een man zal worden aangezien. Maar volgens mij is dat vrijwel onmogelijk aangezien mijn grote borsten ook nooit een verschil maakten in de damestoiletten. Met mijn D-cup kreeg ik toch steeds weer te horen: 'Dit is de dames!'. Mensen kijken gewoon niet goed en als je 1.80 m bent dan moet je heel erg je best doen om als vrouw geïdentificeerd te worden. Ik vraag me altijd af waarom die vrouwen denken dat ik geen ogen in mijn hoofd heb. Hoe vaak zou het nu werkelijk voorkomen dat er werkelijk een man in de damestoiletten komt? Wie zoekt er nu bewust de langere rij op?
Petra vroeg me pas na de operatie of ik misschien niet liever mijn borsten helemaal weg had willen laten halen. Ze vroeg het pas achteraf omdat ze bang was dat ik bevestigend zou antwoorden. Dus dat er iets 'transgenders' zat in mijn wens tot operatie. Maar voor de duidelijkheid: ik wil niet mijn borsten volledig kwijt. Ik wil vrouw zijn en geen man. Ik heb geen enkele behoefte om sociaal als man door het leven te gaan en wil dat ook niet als signaal afgeven. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik denk dat mijn borsten niet datgene zijn wat mij tot vrouw maakt. Ook als ik de borsten volledig had laten weghalen, was ik nog steeds vrouw.
Als je sexe (gender) ziet als een continuüm of schaal, dan heeft deze operatie mij meer gemaakt tot wat en wie ik ben. Dit lichaam past meer bij mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten