maandag 22 november 2010

Het medische circuit in

Huisarts
Als ik aan mijn vriendin vertel dat ik een afspraak heb gemaakt met de huisarts waarin ik wil vragen of ik in aanmerking kan komen voor een borstverkleinende operatie besluit ze direct mee te gaan. De huisarts is van het type: jonge, slanke, aantrekkelijke, vrouw met kleine borsten. Ik doe mijn verhaal en vertel dat ik regelmatig last heb van pijn in borsten en rug na het paardrijden, dat ik zelfs op de racefiets tegenwoordig een sport bh aandoe en die van te voren flink aansnoer aan de verticale bandjes. Volgens mijn vriendin maak ik daar een zeer beeldende beweging bij.
De arts knikt zeer begripvol. Ze stelde de retorische vraag dat ik er waarschijnlijk wel even over gedaan had om tot dit verzoek te komen. Verder zegt ze dat zelfs lage rugpijn de oorzaak kan zijn van zware borsten. Dat laatste lijkt me sterk, want zoveel gewicht is het nu ook weer niet. Ze schrijft een verwijsbrief voor de plastisch chirurg in het ziekenhuis.

Die eerste stap verliep veel eenvoudiger dan ik verwachtte. Ik had zeker reacties verwacht in de trant van ‘zo groot zijn je borsten toch niet’, en ‘zou u dat echt wel doen?’.

Eerste afspraak in ziekenhuis plastsich chirurg
Een maand later kan ik op gesprek bij de plastisch chirurg in het ziekenhuis. De assistent (AIO) plastische chirurgie is alweer zo’n zelfde type jonge, slanke, aantrekkelijke vrouw, met kleine borsten. Ook zij vindt mijn verzoek heel gewoon. Ze bekijkt mijn  borsten uitgebreid en geeft anatomische les: ‘Ze zijn in verhouding tot de rest van mijn lichaam inderdaad  groot. De tepels zitten 4 cm te laag’. Daar was ik nu nooit op gekomen. Met de jaren en met toename van gewicht werkt de zwaartekracht erop in, lijkt me logisch. De arts-assistent legt uit hoe de operatie gaat verlopen- dat er een ‘anker’ onder de borst komt. De arts schrijft een zeer overtuigend pleidooi voor de verzekering waarin om goedkeuring gevraagd wordt. Ik zal een vervolgafspraak  hebben met de plastisch chirurg. Ik wordt langs een fotografe in het ziekenhuis gestuurd om foto’s te laten maken van mijn borsten.

Tweede bezoek aan ziekenhuis bij plastisch chirurg
Drie weken later kom ik op afspraak bij de chirurg. Die blijkt het zo druk te hebben dat
ik het met een invaller moet doen een heer van boven de 50. Hij heeft mijn foto’s op een beeldscherm staan en vraagt of ik dat ben. Ja dus. Redelijk confronterend. Zelf zie ik toch meestal alleen het bovenaanzicht en zelden een frontaal- of zijaanzicht. Deze arts vertelt niet zoveel nieuws sinds de vorige keer. Hij meldt alleen wel even dat ik echt wel cup D heb en niet zoals ik zelf denk cup C. Verder beoordeelt hij ook of ik moet afvallen, maar daar is geen sprake van. Ik heb een BMI van 21 weet hij direct. Hij vertelt: 'Een andere vrouw was onaangenaam verrast toen na de operatie bleek dat zij nu haar dikke buik zag, die zat voorheen verstopt achter de borsten, maar dat zie ik bij u niet gebeuren'. De arts tekent op een klein velletje papier hoe er gesneden gaat worden (zie afbeelding).
Dit bezoek voelt als onderdeel van een ingebouwde bedenktijd. Een soort controle of ik het nog steeds wel wil.

De operatie kan ingepland worden
Nu mag ik definitief door. Er zal een afspraak voor de definitieve operatiedatum ingepland worden. De volgende afspraak is met de anesthesist. Dat is in mijn geval een formaliteit waarbij bloeddruk gemeten wordt en de ingevulde vragenlijst nog even dubbel gecheckt wordt. 

Op 19 november zie ik de anesthesist en op 9 december zal de operatie plaats vinden. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten